چرا وقتی یه عادمی ی حرفیو میرنه ناراحت نمیشیم و وقتی یه عادم دیگ ای همون حرفو میزنه ناراحت میشیم؟ دقیقا منطق درونمون برای ناراحت شدن و نشدن چیه؟
P.S: I wish we hadn't grown up, so we could really be best friends forever and nobody could seprate us. But now? God. it feels like we are just 2 ppl who know each other. Isn't it sad?
درباره این سایت